الکتروریسی نانوالیاف فیبروئین ابریشم-بتاسیکلودکسترین برای رهایش کنترل شده دارو

فیبروئین ابریشم، به‌عنوان پلیمر طبیعی به‌طور گسترده­ای بصورت ماتریسی مناسب در سامانه­‌های رهایش کنترل شده دارو استفاده می‌شود. فیبروئین ابریشم پلیمری زیست‌سازگار با تجزیه‌پذیری آهسته دارای خواص مکانیکی و فرایندپذیری عالی است. در این پژوهش، داربست نانولیفی جدید از فیبروئین ابریشم حاوی β-سیکلودکسترین با قابلیت حبس مولکولی، از الکترو­ریسی محلول‌های همگن فیبروئین و β-سیکلودکسترین در حلال اسید فرمیک تهیه و اثر وجود سیکلودکسترین بر خواص نانوالیاف تولید شده و مقدار رهایش دارو بررسی شده است. شکل‌شناسی، ساختار میکروسکوپی، ترکیب شیمیایی و رفتار گرمایی ترکیب این داربست نانولیفی به‌وسیله­ میکروسکوپ الکترونی پویشی (SEM) و طیف‌بینی زیرقرمز تبدیل فوریه (FTIR) و گرماسنج پویشی تفاضلی (DSC) بررسی شد. نتایج تصاویر SEM نشان داد، نانوالیاف بدون دانه و یکنواخت تهیه شدند و میانگین قطری نانوالیاف به‌طور مشخص تحت تأثیر نسبت مخلوط قرار دارد، به‌طوری که با افزایش مقدار β-سیکلودکسترین قطر الیاف کاهش یافته است. این مشاهدات با نتایج حاصل از گرانروی بررسی شد. نتایج بررسی­‌ها نشان داد، گرانروی محلول‌های فیبروئین-β-سیکلودکسترین با افزایش مقدار β-سیکلودکسترین کاهش می­‌یابد. نتایج حاصل از DSC نیز وجود دارو را درون حفره سیکلودکسترین تأیید کرد. در ادامه رهایش سالیسیلیک اسید به‌عنوان مدل دارویی برای بررسی اثر وجود β-سیکلودکسترین در این داربست در بافر فسفات با pH برابر4/7 در دمای37 درجه بدن انسان بررسی شد. نتایج حاصل از بررسی رهایش نشان داد، قابلیت حبس مولکول‌های دارو با افزایش مقدار β-سیکلودکسترین افزایش یافته که به کاهش سرعت آزادسازی دارو منجر شد.